- Home
- Lista aktualności
- Święto Wojska Polskiego
- Opublikowano: 2024-08-15
Święto Wojska Polskiego
Delegacja samorządu Miasta Ostrołęki na czele z Paweł Niewiadomski - Prezydent Miasta Ostrołęki uczestniczyła dziś w obchodach Świata Wojska Polskiego. Współorganizatorem uroczystości było WCR Ostrołęka.
O 9.00 delegacja złożyła kwiaty na Grobie Nieznanego Żołnierza na cmentarzu parafialnym, a następnie uczestniczyła we Mszy Świętej w intencji Ojczyzny i Wojska Polskiego, po której złożono kwiaty na ołtarzu Matki Bożej Królowej Polski w kościele pw. Zbawiciela Świata.
Święto Wojska Polskiego, które dziś obchodzimy zostało ustanowione na pamiątkę zwycięskiej Bitwy Warszawskiej, a za jej decydującą fazę uznaje się właśnie dzień 15-go sierpnia 1920 r. Datę tę wybrano symbolicznie, gdyż tego właśnie dnia w godzinach nocnych, pierwsze oddziały 21 Dywizji Górskiej Wojska Polskiego rozpoczęły forsowanie Wieprza pod Kockiem. O sukcesie zadecydowały bohaterskie walki m.in. na przedpolach Warszawy. Sierpniowa batalia roku `20 pomiędzy armiami Wojska Polskiego a oddziałami bolszewickiej Armii Czerwonej była przełomową bitwą wojny polsko-bolszewickiej. W jej wyniku naczelne dowództwo przejęło inicjatywę na całym froncie. Była to szczególna chwała dla Oręża Polskiego, a na jej podkreślenie zasługuje fakt, że bitwa ta otrzymała miano 18-tej decydującej o losach ludzkości, znajdując poczesne miejsce wśród takich batalii jak bitwa pod Maratonem czy bitwa pod Waterloo. Wojsko Polskie, w tych sierpniowych dniach, od których dziś upływają 104 lata, wykazało się niezwykłym męstwem, poświęceniem i determinacją powstrzymując nie tylko unicestwienie wybijającej na niepodległość państwowości, ale również pochód rewolucji komunistycznej na południową i zachodnią Europę.
Po stronie polskiej w bitwie zginęło ok. 4,5 tys. żołnierzy, 22 tys. zostało rannych, zaś 10 tys. uznano za zaginionych. Był to bezwzględny egzamin dla młodego Państwa Polskiego, które po 123 latach niewoli zaborów wybijało się na niepodległości, gdy osłabione mocarstwa, spadkobiercy sygnatariuszy traktatów rozbiorowych (Rosja, Austro-Węgry i Cesarstwo Niemieckie) utraciły moc sprawczą w wyniku rozstrzygnięć I Wojny Światowej, ówcześnie zwanej Wielką Wojną.
Obchodzone obecnie Święto Wojska Polskiego, przywołuje pamięć tych bohaterów, towarzyszy broni, żołnierzy odrodzonego Wojska Polskiego, w którego szeregi wiodła droga nie tylko z trzech zaborczych armii. Polacy przybywali z Francji, Stanów Zjednoczonych oraz z tych wszystkich zakątków świata, w które rozrzucił ich los w poszukiwania lepszego życia z dala od ucisku zaborców.
Wojsko Polskie w przeciągu dwóch lat od odzyskania niepodległości urosło z niespełna 5 tys. w roku 1918, do milionowej armii w fazie Bitwy Warszawskiej. Był to ogromny wysiłek dla kraju, którego zręby dopiero powstawały. Należy przypomnieć zacierający się fakty w pamięci zbiorowej, że na znacznych obszarach odradzającego się państwa w okresie I wojny światowej toczyły się zacięte walki, powodując ogromne straty materialne i ludzkie. Tu należy przypomnieć, że również tereny miasta Ostrołęki oraz sąsiadujących z nią miejscowości, w decydującej większości odczuły ogromne straty w zabudowie sięgające do 95%, gdzie część ludności również przymusowo przesiedlono w głąb Rosji, tu mowa o tzw. bierzańcach. Mimo tych przeciwności, w godzinie próby z ogromnym wysiłkiem całego społeczeństwa zbudowano siłę zbrojną, która wywalczyła i zapewniła niepodległość. Poświęcenie zdecydowanej części społeczeństwa sprawiło, że w okresie międzywojennym obchodzone Święto Wojska Polskiego, jak i samo wojsko cieszyło się ogromną popularnością i estymą.
Święto Wojska Polskiego w epoce nowożytnej obchodzono w poszczególnych okresach naszej historii w różnych terminach. Zbiegiem okoliczności jest, że 15-ego sierpnia świętowano już w I połowie XIX w., w czasach Księstwa Warszawskiego. Okazją były urodziny Napoleona Bonaparte, które traktowano jako nieformalne święto polskiej armii. W latach 1919-1923 celebrowano w dniu 6 sierpnia – na pamiątkę rozpoczęcia działań przez Pierwszą Kompanię Kadrową. Po wojnie polsko-bolszewickiej najważniejsze uroczystości wojskowe zyskały miano Święta Żołnierza, zaś termin obchodów ustalono na 15 sierpnia.
Ustanowienie Święta Żołnierza sankcjonował rozkaz nr 126 z dnia 4 sierpnia 1923 r. wydany przez Ministra Spraw Wojskowych gen. broni Stanisława Szeptyckiego. Święto Żołnierza nie zostało nigdy odwołane równorzędnym lub wyższym aktem. Obchodzono je uroczyście w okresie II wojny światowej w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie i w Ludowym Wojsku Polskim do 1946 r. W rządzonej przez komunistów Polsce Ludowej zaniechano jego obchodów. W latach 1947-1950 charakter wyłącznego oficjalnego święta wojskowego miały obchody zakończenia II wojny światowej, czyli Narodowego Święta Zwycięstwa i Wolności, które według chronologii sowieckiej celebrowano w dniu 9 maja. Dekretem Rady Ministrów z dnia 7 października 1950 r. ustanowiono Dzień Wojska Polskiego i obchodzono 12 października. Obchody, w tym terminie miały upamiętniać rozpoczęcie działań bojowych przez 1 Dywizję Piechoty im. Tadeusza Kościuszki w bitwie pod Lenino, stoczonej w 1943 r. między niemieckim Wehrmachtem a sowiecką Armią Czerwoną we wschodniej Białorusi. Po zmianie ustroju w latach 1990-1992 Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej obchodzono Święto Wojska Polskiego w dniu 3 maja, łącząc ceremonię wojskowe z uroczystościami upamiętniającymi Konstytucję3 Maja. Ustawą z dnia 30 lipca 1992 r. przywrócono obchody Święta Wojska Polskiego w dniu 15 sierpnia, które dziś mamy zaszczyt obchodzić i celebrować.
O 9.00 delegacja złożyła kwiaty na Grobie Nieznanego Żołnierza na cmentarzu parafialnym, a następnie uczestniczyła we Mszy Świętej w intencji Ojczyzny i Wojska Polskiego, po której złożono kwiaty na ołtarzu Matki Bożej Królowej Polski w kościele pw. Zbawiciela Świata.
Święto Wojska Polskiego, które dziś obchodzimy zostało ustanowione na pamiątkę zwycięskiej Bitwy Warszawskiej, a za jej decydującą fazę uznaje się właśnie dzień 15-go sierpnia 1920 r. Datę tę wybrano symbolicznie, gdyż tego właśnie dnia w godzinach nocnych, pierwsze oddziały 21 Dywizji Górskiej Wojska Polskiego rozpoczęły forsowanie Wieprza pod Kockiem. O sukcesie zadecydowały bohaterskie walki m.in. na przedpolach Warszawy. Sierpniowa batalia roku `20 pomiędzy armiami Wojska Polskiego a oddziałami bolszewickiej Armii Czerwonej była przełomową bitwą wojny polsko-bolszewickiej. W jej wyniku naczelne dowództwo przejęło inicjatywę na całym froncie. Była to szczególna chwała dla Oręża Polskiego, a na jej podkreślenie zasługuje fakt, że bitwa ta otrzymała miano 18-tej decydującej o losach ludzkości, znajdując poczesne miejsce wśród takich batalii jak bitwa pod Maratonem czy bitwa pod Waterloo. Wojsko Polskie, w tych sierpniowych dniach, od których dziś upływają 104 lata, wykazało się niezwykłym męstwem, poświęceniem i determinacją powstrzymując nie tylko unicestwienie wybijającej na niepodległość państwowości, ale również pochód rewolucji komunistycznej na południową i zachodnią Europę.
Po stronie polskiej w bitwie zginęło ok. 4,5 tys. żołnierzy, 22 tys. zostało rannych, zaś 10 tys. uznano za zaginionych. Był to bezwzględny egzamin dla młodego Państwa Polskiego, które po 123 latach niewoli zaborów wybijało się na niepodległości, gdy osłabione mocarstwa, spadkobiercy sygnatariuszy traktatów rozbiorowych (Rosja, Austro-Węgry i Cesarstwo Niemieckie) utraciły moc sprawczą w wyniku rozstrzygnięć I Wojny Światowej, ówcześnie zwanej Wielką Wojną.
Obchodzone obecnie Święto Wojska Polskiego, przywołuje pamięć tych bohaterów, towarzyszy broni, żołnierzy odrodzonego Wojska Polskiego, w którego szeregi wiodła droga nie tylko z trzech zaborczych armii. Polacy przybywali z Francji, Stanów Zjednoczonych oraz z tych wszystkich zakątków świata, w które rozrzucił ich los w poszukiwania lepszego życia z dala od ucisku zaborców.
Wojsko Polskie w przeciągu dwóch lat od odzyskania niepodległości urosło z niespełna 5 tys. w roku 1918, do milionowej armii w fazie Bitwy Warszawskiej. Był to ogromny wysiłek dla kraju, którego zręby dopiero powstawały. Należy przypomnieć zacierający się fakty w pamięci zbiorowej, że na znacznych obszarach odradzającego się państwa w okresie I wojny światowej toczyły się zacięte walki, powodując ogromne straty materialne i ludzkie. Tu należy przypomnieć, że również tereny miasta Ostrołęki oraz sąsiadujących z nią miejscowości, w decydującej większości odczuły ogromne straty w zabudowie sięgające do 95%, gdzie część ludności również przymusowo przesiedlono w głąb Rosji, tu mowa o tzw. bierzańcach. Mimo tych przeciwności, w godzinie próby z ogromnym wysiłkiem całego społeczeństwa zbudowano siłę zbrojną, która wywalczyła i zapewniła niepodległość. Poświęcenie zdecydowanej części społeczeństwa sprawiło, że w okresie międzywojennym obchodzone Święto Wojska Polskiego, jak i samo wojsko cieszyło się ogromną popularnością i estymą.
Święto Wojska Polskiego w epoce nowożytnej obchodzono w poszczególnych okresach naszej historii w różnych terminach. Zbiegiem okoliczności jest, że 15-ego sierpnia świętowano już w I połowie XIX w., w czasach Księstwa Warszawskiego. Okazją były urodziny Napoleona Bonaparte, które traktowano jako nieformalne święto polskiej armii. W latach 1919-1923 celebrowano w dniu 6 sierpnia – na pamiątkę rozpoczęcia działań przez Pierwszą Kompanię Kadrową. Po wojnie polsko-bolszewickiej najważniejsze uroczystości wojskowe zyskały miano Święta Żołnierza, zaś termin obchodów ustalono na 15 sierpnia.
Ustanowienie Święta Żołnierza sankcjonował rozkaz nr 126 z dnia 4 sierpnia 1923 r. wydany przez Ministra Spraw Wojskowych gen. broni Stanisława Szeptyckiego. Święto Żołnierza nie zostało nigdy odwołane równorzędnym lub wyższym aktem. Obchodzono je uroczyście w okresie II wojny światowej w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie i w Ludowym Wojsku Polskim do 1946 r. W rządzonej przez komunistów Polsce Ludowej zaniechano jego obchodów. W latach 1947-1950 charakter wyłącznego oficjalnego święta wojskowego miały obchody zakończenia II wojny światowej, czyli Narodowego Święta Zwycięstwa i Wolności, które według chronologii sowieckiej celebrowano w dniu 9 maja. Dekretem Rady Ministrów z dnia 7 października 1950 r. ustanowiono Dzień Wojska Polskiego i obchodzono 12 października. Obchody, w tym terminie miały upamiętniać rozpoczęcie działań bojowych przez 1 Dywizję Piechoty im. Tadeusza Kościuszki w bitwie pod Lenino, stoczonej w 1943 r. między niemieckim Wehrmachtem a sowiecką Armią Czerwoną we wschodniej Białorusi. Po zmianie ustroju w latach 1990-1992 Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej obchodzono Święto Wojska Polskiego w dniu 3 maja, łącząc ceremonię wojskowe z uroczystościami upamiętniającymi Konstytucję3 Maja. Ustawą z dnia 30 lipca 1992 r. przywrócono obchody Święta Wojska Polskiego w dniu 15 sierpnia, które dziś mamy zaszczyt obchodzić i celebrować.
